Door: Lester Moorman
Op 15 september stapten de Soesters van het derde met goede moed in de auto op weg naar de Bilt, om het schaakseizoen af te trappen. Het H.F. Witte Cultuur- & vergadercentrum was het decor van het strijdtoneel, waar het nieuw gevormde zestal de degens zou kruisen met de Biltse Combinatie. Stefan Florijn kon er nog niet bij zijn, maar er werd capabele vervanger gevonden in Gijs Schaveling.
Op bord 1 koos onze teamcaptain Bram voor de Engelse opening, waarop gereageerd werd met een vrij passieve stelling. Bram kwam al snel iets beter te staan door zijn actievere stukken, iets wat zijn tegenstander ook gezien moet hebben, wat hem noopte een pion te offeren voor meer activiteit. De extra pion bleek uiteindelijk onvoldoende om het kleine voordeel om te kunnen zetten en na het geforceerd afruilen van een aantal stukken, werden de punten gedeeld.
Ik speelde zelf op bord 2, waar wit koos voor e4/d4 en het ontwikkelen van beide paarden, waar hij de ruimte voor kreeg, aangezien ik reageerde met het e6/b6 repertoire van Gotham Chess. Halverwege de partij wist ik het centrum open te breken met een pion zet, wat me bovendien een pion opleverde. Ik probeerde vervolgens met wat tactische manoeuvres de witte dame te pinnen aan de koning, maar de verdediging was accuraat, waarmee de torens van het bord verdwenen. Met het loperpaar en de dame, plus een pion voor, tegen een loper, paard en dame besloot ik, in overleg met onze captain, een remise aan te bieden. Gezien we op dat moment 2.5 tegen 0.5 voorstonden en de vooruitzichten gunstig te noemen waren voor onze overige borden, leek dat op dat moment de beste keuze. Zo werden ook op bord 2 de punten verdeeld.
Op bord 3 speelde Mark Leegwater en kwam de Alapin variant van de Siciliaanse opening op het bord. Mark kwam goed uit de opening, wat vervolgens versterkt werd in het middenspel door een paard-offer van zijn tegenstander. Gevoelsmatig werd daarmee een voordeel bereikt met een sterk centrum, maar dat bleek er na computeranalyse nooit te zijn geweest. Mark wist dit ‘voordeel’ langzaam weg te spelen, kon met vertrouwen het eindspel in winst omzetten. Zo gingen de volledige punten naar Soest.
Sven speelde op bord 4 met zwart, waar de opening transponeerde naar een geweigerd dame gambiet. Sven wist naarmate de partij vorderde, toch een pion te slaan, maar die werd uiteindelijk terug gewonnen, waardoor de partij weer redelijk gelijk opging. Na een dameruil, volgde een eindspel waarin Sven zeker winstkansen had, maar door tijdnood ging de partij uiteindelijk toch verloren.
Op bord 5 opende Wim met e4, waarop een gelijk opgaande partij volgde waarin veel werd afgeruild. Reeds om 9 uur kreeg Wim het voorstel om het op een remise te houden, maar Wim had er nog wel zin in en besloot om door te spelen. Een goede keuze, want nadat de torens het veld hadden geruimd, waarna slechts twee paarden en vijf pionnen overbleven, dartelde het paard van Wim lustig door de wei en at wat pionnen op zijn weg, waarna zijn tegenstander de partij opgaf. De partij eindigde twee uur later dan het eerste remise voorstel, om 11 uur.
Op bord 6 speelde kwam de Italiaanse partij op het bord, waar de opening voor wit goed was en Gijs aan de bak moest om zijn verdediging sluitend te houden. Op reflectie stelde Gijs dat hij de dames af had moeten ruilen om het grootste gevaar af te wenden. Uiteindelijk werd de druk te veel en gingen de punten naar DBC.
Zo werd de eindstand bepaald op 3-3 en namen we een matchpunt terug naar huis.
