Door: Lester Moorman
Op 3 november ontving het derde van soest twee trio’s van het eerste van TRIO (oftewel het zestal van TRIO 1) uit de Meern/Leidsche Rijn. Op voorhand leek het een lastige avond te gaan worden, gezien het ratingverschil, en dat bleek helaas ook het geval.
Op bord 1 werd Stefan al vroeg in de partij gedwongen tot het verdedigen van een gevaarlijk open a-lijn, waardoor zijn paard een laatbloeier werd en pas op zet 25 kon ontwikkelen. Stefan dacht de hele partij slecht te staan, maar achteraf bleek de geïsoleerde pion van zijn tegenstander zwakker dan zijn niet ontwikkelde paard. Uiteindelijk kwam het tot een gebalanceerd eindspel met beiden nog een paard, toren en 5 pionnen. Helaas werd in lichte tijdnood een torenoffer over het hoofd gezien en ging de partij verloren.
Op bord 2 begon Bram met een voor hem welbekende Engelse partij, waarmee hij een licht voordeel wist te behalen uit de opening. Bram dacht vervolgens een pion te gaan winnen, maar in het schaken liggen vreugde en smart zelden ver uit elkaar, en na een onnauwkeurigheid was het Bram zelf die de pion verloor. De druk nam alsmaar toe, totdat niets minder dan een Houdini-act de partij nog kon redden. Net toen Bram de moed op begon te geven, herhaalde zijn tegenstander zetten en bood een remise aan. Bram laat weten dat hij niet wist hoe snel hij het aanbod moest accepteren en zo eindigde dit duel in een remise.
Na twee overwinningen mocht Wim het een paar borden hogerop laten zien en was zodoende terug te vinden op bord 3. Na 1. e4 , e5, werden de vier paarden van stal gehaald en dat ligt Wim wel! Desalniettemin verloor Wim op zet 15 zijn eerste pion, gevolgd door nog twee pionnen, met tussenpozen van een uur. Wim probeerde het nog wel met een aantal schaakjes, maar moest uiteindelijk toch zijn meerdere erkennen in zijn tegenstander.
Op bord 4 speelde ik het London systeem, waar al vroeg meerdere stukken van het bord verdwenen. Ik had op verschillende manieren een pion kunnen winnen een klein voordeel kunnen behalen uit de opening, maar dat zag ik over het hoofd. De koning van mijn tegenstander was gestrand in het centrum en ik was zo gefixeerd op het voorkomen dat hij nog kon rokeren, dat ik me naderhand pas besefte dat er betere opties waren en een koning in het centrum juist wel prima is met weinig stukken nog op het bord. Enfin, daarbuiten werden er geen onnauwkeurigheden meer geregistreerd en als zodanig was een remise het logische resultaat van deze partij.
Op bord 5 opende de tegenstander van Sven met 1. c4, wat vervolgens transponeerde naar een variatie van het dame gambiet. Wit kreeg uiteindelijk een sterk paard op e5, aan beide zijden verdedigd door pionnen. Sven reageerde hier wat passief op, maar het werd pas echt problematisch toen een centrumpion verloren ging. In het middenspel dat volgde wist Sven nog wel regelmatig zetten te vinden die het zijn tegenstander lastig maakten, maar het mocht uiteindelijk toch niet baten. De pionnenstructuur waarmee het eindspel in werd gegaan, zag er niet goed uit voor Sven en om zijn koning te verdedigen, moest al gauw afscheid genomen worden van een tweede pion. Dat maakte de stelling onhoudbaar en de partij ging verloren.
Op bord 6 hadden we een debutant bij het Soester zestal, waar wij Emiel Overduin bereid hadden gevonden in te vallen voor Mark. In een variant van de moderne verdediging, ging de partij grotendeels gelijk op, maar wist zwart uiteindelijk toch een pion te veroveren en won daarmee uiteindelijk, na een lang eindspel, ook de partij. Een wrang einde aan de anderzijds puike partij van Emiel!
Al met al was winnen deze avond wat te hoog gegrepen en kijken we vooruit naar de volgende
speelronde in december om ons te kunnen revancheren!