Door: Rob Prinzen
Op 2 april stond de wedstrijd van het tweede team tegen Woerden op het programma. Een
belangrijke wedstrijd omdat Woerden met ons de laatste plaats in de ranglijst deelt. Allebei hebben we nog maar 1 wedstrijd gewonnen. Als we degradatie willen voorkomen, dan moeten we deze pot winnen.
Daarom heb ik als teamleider gekozen voor de sterkste opstelling. Gevolg daarvan is dat ik zelf, als slechtst presterende speler, niet ben opgesteld. Ik ben wel meegegaan. Daardoor had ik tijd om een mooi verslag te kunnen opstellen.
In de speelzaal werd nog een andere externe wedstrijd gehouden, en waren er ca. 20 spelers voor de interne competitie. Bij SSC twijfelen we wel eens of interne en externe competitie in dezelfde ruimte kunnen worden gespeeld; hier wordt dat gewoon gedaan. Ik vond het echter wel behoorlijk ruimoerig. Extra geluidmaker was het koffiezetapparaat, dat bij elk kopje een aantal piepjes genereerde.
Eens te meer wordt duidelijk dat concentratie iets is dat je zelf moet doen, en niet moet laten
bepalen door de omstandigheden.
Het werd een enerverende wedstrijd.
Op bord 2 (zwart) speelde Nick Burggraaf – door zijn goede prestaties toegevoegd als teamlid – een puike partij. Om half negen had hij al een mooie open g-lijn gecreëerd waar hij druk op de koning kon zetten. De witte loper verjagen, toren en dame in stelling brengen en klaar is kees zou je denken, maar wit kon de stelling nog net redden. Uiteindelijk hield Nick aan deze aanval maar één pionnetje voorsprong over; en een betere stelling. Een uurtje later kwam hij met zijn toren achter de pionnen van wit. En wist de koning in te sluiten. De koning werd midden op het bord (e4) mat gezet tussen zijn eigen pionnen.
Ben van Vlierden wist op bord 6 de boel goed in evenwicht te houden. Hij had even voordeel (een stuk tegen 2 pionnen), maar raakte dat ook weer kwijt. Na afruil van dame en toren bleef een ongeveer gelijke stelling over. Er werd remise overeen gekomen.
Spektakel was er bij Wouter Visser op bord 3. Met de witte stukken wist hij eerst wat ruimtevoordeel te bereiken. Na afruil van loper en paard in het centrum wist hij zijn paard achter de pionnen van zwart naar g6 te manoeuvreren, gedekt door een pion op h5. Die kreeg zwart daar nooit meer weg. Vervolgens werd alle materiaal verzameld om de zwarte pion op e6 te verschalken. Daarbij zorgde Wouter ervoor dat hij met zijn dame een paar pionnen op de damevleugel veroverde. Toen het moment van de grote afruil was aangebroken, kon hij geforceerd de dames ruilen, en offerde zijn paard op h8. Maar zwart had nu geen mogelijkheid meer om de vrijpion op c6 te stuiten.
De stand was nu ½ – 2½.
Er liepen dus nog 3 partijen, die elk een min of meer gelijke stand kenden.
Hans Bakker speelde op bord 4 de traagste partij uit zijn carrière. Er kwam na een paar zetten al een ongebruikelijke stelling op het bord. Om kwart over negen had Hans al een uur bedenktijd verbruikt om 9 zetten te doen. Ik begon me al zorgen te maken, dat hij in grote tijdnood zou komen. Zijn tegenstander zag ook de complicaties van de stelling in en ging ook zeer lang nadenken. Lang verhaal kort: om kwart voor elf waren er 15 zetten gespeeld, beiden hadden nog een kwartier op de klok over, en werd remise overeengekomen.
Mark van der Kruijk (bord 5) ruilde al snel de torens op de a-lijn. Daarmee creëerde hij een mooie open lijn. Er werd wat materiaal afgeruild en toen speelden beiden met dame, toren en paard met 5 pionnen, die in de diagonaal waren opgesteld, waardoor de zwarte stukken min of meer werden ingesloten. Even later speelde Mark ook de h-lijn open, waardoor hij via twee flanken kon aanvallen. Hij offerde zijn paard om een beslissende combinatie te bereiken. Het voordeel bleef echter beperkt tot pionwinst, nadat zwart het paard teruggaf. Toen had Mark een beslissende mat-aanval. Zijn tegenstander moest zijn toren geven om aan de druk te ontsnappen en wist vervolgens met zijn dame schaakjes te geven. Mark durfde het niet aan om de dames te laten ruilen, omdat zwart twee verbonden vrijpionnen had, die hij met zijn toren mogelijk niet kon tegenhouden. Dat moeten de geleerden nog maar eens bekijken. Omdat hij ook tijdnood had, werd remise overeengekomen.
Als laatste speelde Anton Hagens nog op bord 1. Al vrij snel waren de dames en nog diverse stukken van het bord. Er ontstond een vrij gesloten stelling, waarbij Anton nog 2 torens, een loper en 6 pionnen had. Zijn tegenstander beschikte over hetzelfde materiaal echter met een paard in plaats van een loper. Dat bleek een voordeel. De tegenstander wist zijn paard achter de pionnen van wit te komen en kon op zowel de a- als de h-lijn een vrijpion creëren. Anton beantwoordde dit met een doorbraak in het centrum. Na een lange strijd bleek Anton te
kunnen afwikkelen naar een gelijke stelling, waarbij remise werd overeengekomen.
Daarmee was de winst met 2-4 een feit. Geen van de Soestenaren verloor!!!